Terwijl ik naar de beelden kijk van Johannes, de bultrugwalvis die dagenlang heeft liggen creperen in de zee nabij Texel, en nu (goddank voor het arme beest) eindelijk de geest heeft gegeven, doemen schijnbaar vanuit het niets ook beelden op van de lepels levertraan uit mijn kindertijd. Misselijkmakend. Generatiegenoten zullen zich ongetwijfeld kunnen herinneren hoe smerig dat goedje smaakte 😦  En ik wist het heel zeker: mijn kinderen zou ik nooooooit zoiets aandoen 😉

Een paar uur later valt uit een boek dat ik al jaren niet meer heb ingekeken het gedicht van Wiel Kusters als kind moest ik een walvis eten Dit staaltje van synchroniciteit wil ik graag met jullie delen. Dus…. met name voor de vijftigplussers onder ons:

Als kind moest ik een walvis eten
’s avonds voor het slapen gaan
met een sinaasappel toe

ik had daar een laddertje bij nodig
en een goeie scherpe bijl
laarzen aan zuidwester op

mijn vader zat stil in een hoek
wakker blijvend met de krant
zijn pijpje paffend zonder rook

mijn moeder breide dat het vroor
stopte sokken vol met gaten
zweeg en dronk een kopje thee

mijn walvis had ik niet naar binnen
voor de koekoek twaalf riep
tandenpoetsen hoefde niet

Ik lag in de nacht als in een maag
te woelen te bewegen
het duurde uren voor ik sliep

Ik lag te bidden in mijn bed
‘hij eruit of ik eruit’
mijn mond ging niet meer dicht

er was iemand die mij kneedde
maar er was niemand die mij zag
ik stonk naar tranen en naar lever

naar gods winden die ik liet
naar de zee die ik bevoer
bloed en olie op de vloer

tegen de ochtend ging het beter
met hem in mij en mij in hem
lag ik te zingen zonder stem

lag ik te zingen zonder stem
douches had je toen nog niet
ik zong me schoon: Jeruzalem!

Wiel Kusters 1947
Bron: Als kind moest ik een walvis eten. Querido, 2002